Аз аввали ба даст овардани истиқлолият душманони миллату давлати мо, бахусус наҳзатиҳо дар робита бо дӯстони хориҷиашон тавонистанд ҷанги шаҳрвандиро ташкил намоянд, ки мутаассифона ин амалҳо зери шиори ташкили давлати исломӣ сурат мегирифт, вале рафтори наҳзатиҳо ба ягон адёну фарҳанг дуруст намеомад. Мулоимхунукона ҳар ҷо гумоштагони наҳзатӣ аз дину диёнат ба мардум ҷор мезаданд,вале паси парда нақшаи қаллобиву одамкуширо мекашиданд, ки оқибат дар ҷанги бародаркуш зиёда аз 100 ҳазор нафар қурбон шуданд. Пояи давлати нави тоҷикон дар аввали солҳои озодӣ бо ин харобиҳо суст шудан мегирифт, вале наҳзатиҳо аз ин аҳвол боз ҳам қувват мегирифтанд. Гумон мекарданд, ки дар рӯзи сиёҳи мардуми тоҷик ғалаба хоҳанд кард, вале Кирдугор раҳм болои ин мардуми ҷангзада намуд ва фарзандони фарзонааш инони давлатдориро ба даст гирифта, аз пайи суботи комил азият мекашиданд. Бузургон низ мефармоянд, ки нияти нек ва ҳаракат аз пайи ободии рӯзгори инсон ахиран ба субот хоҳад расид. Ва ба даст омадани ваҳдати миллӣ ҷузъе аз он нияту амалҳои нек маҳсуб меёбад.

Бегоҳи рӯзи чоршанбе аз шабакаи телевизионии Ҷаҳоннамо навореро таҳти унвони “Решаҳои ноаён” тамошо кардам. Аз таассуфхӯриҳову пушаймониҳои яке аз фаъолони ҳизби террористии наҳзат Қиёмиддини Ғозӣ дидан карда, кас дар ҳайрат мемонад. “Ҷенерол”-и мардумӣ чун гурги тирхӯрда аз рафторҳои ношоистаи худашу ҳамҳизбонаш, ки боиси марги садҳо ҳазор нафар сокинони кишвар гардидааст изҳори нигаронӣ карда, ҳизби наҳзатро хатокор, фирефташуда, хиёнаткор меҳисобид.

Маҳкумшуда Қиёмиддини Ғозӣ аз сафари оғоҳои эронӣ ба кишварамон Тоҷикистон чӣ ҳангоми ҷанги шаҳрвандиву чӣ баъди ваҳдати миллӣ, пешкаш намудани долларҳо барои вайрон кардани суботи кишвар, ташкили корҳои тарғиботӣ, бахусус эронгароиву шиъанамойӣ, нақшакашиҳои тахрибкорона бар зидди давлату миллат ва дигар рафторҳои хиёнаткоронаи наҳзатиҳоро як-як дар ин навор гуфта дод. Ҳатто соли 2006 ин афрод, яъне наҳзатиҳо бо дастгирии оғоҳои эронӣ ҷамъ омада, нақшаи даҳсолабаъди ташкили амалҳои террористонаи худро кашида будаанд ва оқибат баъди 9 сол ин нақшаашон амалӣ шуду террорист ҳоҷӣ Ҳалим бо кумаки Кабирӣ хост таҳаввулотро ба миён орад, вале тирашон хок хӯрд, аксар безарар карда шуданд. Ба чуз якчанд нафар чоплус ва душмани халқ, дигар нафаре Ҳалими экстремистро дастгирӣ накард, зеро мардум медонистанду имрӯзҳо медонанд, ки онон хатокоранду даъвати онон ғайриисломӣ ва ғайримаърифатӣ буду ҳаст.

Дар он навор ҳоли зори ҳаммиллатону ҳамватанони мо дар кишвари бегона, ғарибиву гуруснагӣ ҳангоми ҷанги шаҳрвандӣ бори дигар нишон дода шуд, вале аз он рӯзи сахти тоҷику тоҷикистонӣ наҳзатиҳо бо дурӯғи кӯмак ба гуруснагон аз душманони пасипардагӣ маблағ меситонидаанд. Дар рӯзи бади душман ҳатто хушнудӣ раво нест, аммо дар мулки дигар ҳаммиллату давлати худ хун мехурду, инҷо наҳзатиҳо “нулашон дар равған”. Хаймадӯстдориҳои наҳзатиҳо собиқа дошта будааст.

Навореро аз баромадҳои соли 93-юми Ғозӣ тамошо карда будам. Хандаовар он аст, ки ҷавононро насиҳат мекард, ки боимон бошед, намоз хонед ва ғайраву ва ҳоказо! Лекин чуноне ки дар навори “Решаҳои ноаён” шогирдаш гуфт Ғозӣ намоз намехонд, вақте пурсон шуданд, яке аз хидматгузорон гуфтааст, ки “устод”яксола намозашонро дар Макка хондаанд, ин кадом дину мазҳаб ҳаст? Ин тавр ибодат дар мазҳаби Ғозисохта раво ҳасту халос!

Дар умум, амалҳои нобакоронаи наҳзатиҳо оҳиста – оҳиста ифшо шуда истодааст. Чуноне ки Ғозӣ дар охири баромадаш дар “Решаҳои ноаён” қайд кард, узр хост то халқу Худо ӯро аз рафторҳои ҷинояткоронааш бубахшад, даҳҳо афроди саркардагони дигари наҳзат ҳастанд, ки чунин мехоҳанд. Рӯзе мерасад, ки онон низ шармандаву шармсор аз рафтори хеш бо сари хам дигар асрорҳои наҳзатро хоҳанд гуфт.

Албатта навори “Решаҳои ноаён” бояд давом ёбад ва парда аз болои рафтори хунини наҳзатиҳоро бардорад, то ҷавонон аз тарғиби дурӯғини онон боз ҳам маълумотҳо пайдо намоянд.

Бузурге фармудааст:

Накӯ гуфт донандаи офият,

Ки баддин бувад мардуми бадният!

Беҳрӯзи Некхоҳ

Имрӯзҳо яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш - таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ дар мамлакат, ғасби ҳокимият ва аз они худ кардани ваколатҳои он, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президент ҷумҳурӣ Эмомалӣ Раҳмон доир ба ин масъала, ки дарди рӯз мебошад, чунин иброз менамояд: «Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст».

Ходисаҳои нангине, ки дар як қатор кишварҳои Аврупову Америка, аз қабили Белгия, Франсия, Иёлоти Муттаҳидаи Амрико, Олмон ва дигар кишварҳо рух додаанд, намунаи исботи фикри болоист. Ифротгароӣ ва тероризм дар давраи кунунӣ дар давлати Сурия бо ном “Давлати исломӣ” авҷ гирифта буд, ки онро ҳарбиёни Сурияву Русия, Амрико ва кишварҳои ба он ҳамроҳ қариб ба нестӣ оварда расониданд. Лекин хавфи он аст, ки қисмате аз терористон фирорӣ шуда, дар дигар мамлакатҳои бесубот, аз ҷумла Афғонистон, ки ҳамсарҳади Тоҷикистон мебошад, макон гирад.

Барои ба ҳадафҳои сиёсӣ расидан аксаран ташкилотҳои экстремистӣ ба эътиқоди динии шахсон таъсир расонида, шаҳрвандони гуногуни дунёро бовар кунониданӣ мешаванд, ки сиёсати давлатдорӣ бар зидди ақидаҳои динии онҳост. Имрӯз ба ҳамагон маълум аст, ки иддае аз дини поки Ислом сӯйи истифода намуда даст бар қатли бузургону тифлони ноболиғ мезананд, аммо дар асл аз аркон ва моҳияти ин дини пок бохабар нестанд ё агар бохабар бошанд ҳам онро на ба манфиати дин, ҷомеа ва аҳли он, балки ба манфиати нопоки хеш истифода мебаранд. Маҳз бо ин роҳу восита мехоҳанд дини мубини Исломро барои ба ҳадафҳои нопоки худ ноил шудан истифода баранд.

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар минбари СММ оид ба покии дини муқаддаси Ислом суханронӣ намуда, нисбат додани тероризм ва экстремизм (ифротгароӣ) ба ин дини муқаддасро бо қотеият рад намудаанд.

Қурбони терроризим дар ин ё он минтақа асосан ҷавонон мебошанд. Аз ин рӯ, ҷавононро мебояд, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, сабабу омили шахсони ифротгар ва гурӯҳҳои террористиро биёмӯзанд ва барои дафъи он кӯшиш кунанд, то сулҳ, ваҳдат ва амнияти кишвар ҳифз гардад.

Ба қадри неъмате чун истиқлолияту давлатдории миллӣ расидан арзишҳои муқаддастарини давлату давлатдориро дарк намудан ва пос доштани онҳо ин ҳам қарз, ҳам масъулият ва ҳам шарафу номуси ватандории ҳар фарди бедордил аст.

Бинобар ин, мо - шаҳрвандони кишвар, омӯзгорон, мураббиён ва дигар фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки дар маҷрои ҷаҳонишавӣ бо дарки масъулият истиқлолияти худро натанҳо бо шиору гуфтор ситоишу парастиш, балки бо меҳнати софдилона ва самимӣ дар ҳама соҳаҳо таҳким бахшем, бепарво ва масъулиятношинос набошем ва барои таълиму тарбияи наврасон, ҷавонон дар рӯҳияи ватандӯстӣ, худогоҳиву худшиносӣ, инчунин ҷалби онҳо дар корҳои созандагиву ободкорӣ, ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳким бахшидани ваҳдати миллӣ саҳмгузор бошем.

Дӯстмуродов А.

муовини директори МДТ “ЛКТ”