Маҷӯ Бедил, илоҷи сарнавишт аз гиряи ӽасрат,

Ба мавҷи бода натвон шуст, ӽаргиз хатти соғарӽо.

Дирӯз маⱪолае ба дастам расид бо номи “Бо як ⱪарори миллӣ, тамоми ⱪурбониӽои замони тоталитарӣ сафед карда шаванд”, ки ба ⱪалами  раиси ПМТ М. Кабирӣ мансуб аст. Маⱪоларо чанд маротиба такрор ба такрор хондам, аз ӽама тааҷубовар барои ман ин буд, ки ин суханӽоро кӣ мегӯяд. Бале, нафаре ки худ ба Давлат ва миллати худ хиёнат намуда, аз ҷавобгарӣ дар назди ⱪонуни ҶТ ва мардуми тоҷик саркашӣ кард ва фирор намуд, чи гуна ва бо кадом рӯй ин суханӽоро мегуфта бошад? Боз таⱪозо дорад, суханони ӯро мардуми тоҷик гӯш кунад ва аⱪидаӽояш пуштибон ёбанд, аҷабо боз чӣ мехоста бошад ин оғо.

Мусалламан, инсони солимфикр ва соҳибназар ҳамеша пухтакор аст. Зеро ӯ ҳар суханашро мулоҳиза мекунад ва оқибати ҳар амалашро андеша мекунаду сипас, сухан мегӯяд ё ба иҷроиши амал даст мезанад. Шояд ҳамин тарзи суханронӣ ва амалкардаш бошад, ки атрофиён нисбат ба чунин одамон эҳтироми хосае доранд. Инсонҳои бохирад ва бофазл аслан дилсоф ва хоксор буда, ба зуди ба дилу дидаи мардум ҷой мегиранд. Дар ин маврид ҳақ ба ҷониби Бедили бузургвор аст, ки мегӯяд:

Поси намак 40 сол аст, мегӯянд дар урфият. Зафари Сӯфӣ, ки бо каҷ кардани лабу даҳон, лаҳҷаи теҳрониро ривоҷ медоду иронимашрабӣ мекард, ғизояшро дар тарабхонаҳои пеши шаҳри Душанбе мехӯрду боз бо ин ҳама инфиъолӣ ҳаваси ишқварзиҳои нокомро таҷриба мекард, вақтҳои охир бо пуррӯӣ, ба намакношиносӣ нисбат ба миллати тоҷик даст задааст. Ёвагӯи бегонаҳо Зафари Сӯфӣ бо арзёбиҳои сатҳӣ ва ғайримунсифонаи «Хафақон» ва «Маҳалгароӣ» дар шабакаҳои иҷтимоӣ, худро ранҷида вонамуд мекунад. Дар ин «таҳлилҳо», ки бо маниши иғвогарона,  иншо шудаанд, аслан маълум нест, ки барои кӣ ва бо чӣ мақсаде таҳия мешаванд? Агар зарба задани ҳукуматро ҳадаф қарор доданӣ бошанд, ин масалро Сӯфимашраби гадоманиш дар пешониаш хуб ҳаккокӣ кунад, ки «Обро бо ҳован куфтан» нашояд. Сад занад сӯзангар, як занад оҳангар.